Anyone who thinks sitting in church can make you a Christian must also think that sitting in a garage can make you a car. — Garrison Keillor

Ktokolwiek mysli ze czas spedzony w kosciele uczyni cie chrzescijaninem, pewno tez mysli ze jak sie posiedzi troche w garazu to z tego siedzenia bedzie sie mialo samochod. 

W moim zyciu wiele rozpoczetych i nieskonczonych projektow - taka natura niestety, zapalajaca sie latwo, ale tez troche z brakiem wytrwalosci. Otworzylam ten dzisiejeszy kalendarz i juz mialam porzucic ta notke, bo przeciez to takie oczywiste, ze chrzescijanstwo to nie siedzenie w kosciele.To zycie. To nie dogma, nie obrzedy, ale wartosci, ktorymi sie kierujemy w zyciu.

Ale jako ze obecnie pracujemy nad zmniejszeniem ilosci projektow w kalendarzu oraz  solidnej i realistycznej ocenie czy projekt jest wart mojego czasu, i czy ja jestem warta tego projektu, postanowilam troszke czasu spedzic nawet nad ta refleksja, ktora w pierwszym momencie spotkala sie z moja niechecia. Bo bo postanowilam ze spedze w Wielkim Poscie wiecej czasu z moim duchem.  No ale  co ja o kosciolach  moge na blogu pisac?

Mam kompletnie dwie perspektywy jesli chodzi "o kosciol". Ten z Polski, gdzie do kosciola chodzilo sie pod grozba  grzechu w dziecinstwie. Wchodzilo, odbylo sie godzine ( chociaz w okresie studenckim wkladalam wysilek aby szukac miejsc koscielnych, ktore poruszylyby mi moja dusze) i wychodzilo sie z kosciola. Rodziny byly blisko, czasu wiecej, ludzie wypelniali swoje potrzeby spoleczne poza kosciolem. No moze mlodziez w moich czasach miala swoje grupy koscielne. Moj brat wraz ze swoja grupa koscielna spedzali wakacje z ludzmi niepelnosprawnymi. Ja nigdy w tak grupe nie wroslam. Nie wiem dlaczego? Nawet chcialam.

I ten kosciol amerykanski, ktory czesto jest centrum zycia spolecznego, druga rodzina. USA to kraj nie tylko emigrantow. To takze kraj w ktorym rodziny sa porozrzucane po calym duzym kontynencie. No i ta wielowyznaniowosc. Czasami dobra a czasami prowadzaca do absurdow - bo sa tutaj koscioly 10-lub 15-osobowe. Kazdy moze swoj kosciol zalozyc. Ale czesto te koscioly staja sie centrum zycia spolecznego. Kazdy kosciol oprocz miejsca na modlitwe, ma duzo miejsca na spotkania. Ludzie znaja sie dobrze , utrzymuja ze soba kontakty,  czesto mowia  o sobie rodzina koscielna.

A ja? Ja znow zaczelam w miare regularnie chodzic co niedziele do kosciola. Mimo ze kilka razy opuszczalam go zbuntowana, ze taki niedoskonaly. Ale po 15 latach znow tam jestem. Bo prawie kazda osobe w tym kosciele znam. Z wieloma jestem bardzo zaprzyjazniona. Bo cos wspolnie staramy sie zrobic dla ludzi dotknietych bieda lub choroba w naszej okolicy. Bo duzo tam radosci, smiechu i optymizmu. Bo mi zalezy aby ten kosciol zyl bo to dobre i pozytywne miejsce w swiecie ktory trudny dla wielu ludzi. Bo w tym kosciele znalezli miejsce uciekinierzy z bardzo krwawych wojen w Afryce. Bo tam przychodza ludzie niepelosprawni umyslowo z okolicznego domu, w ktorym mieszkaja. Bo tam jest spizarka dla ludzi bezdomnych. Bo kosciol w kolalicji z innymi ma pod swoja opieka schronisko dla kobiet. Organizacje dla bezdomnych. No i tam co niedziele mam szanse uslyszec,  co tak naprawde najwazniejsze w tym chrzescijanstwie. Bo ten kosciol tworze ja. Swoja milosc. Milosc i do siebie i do drugiego. Tolerancja. Cierpliwoscia. Zaangazowaniem.

Moja ukochana buddyjska mniszka Pema Chodron pisze:

Spiritual awakening is frequently described as a journey to the top of a mountain. We leave our attachments and our worldliness behind and slowly make our way to the top. At the peak we have transcended all pain. The only problem with this metaphor is that we leave all others behind. Their suffering continues, unrelieved by our personal escape.

 Nasz duchowy rozwoj czesto opisywany jest jako wedrowka na gore. Wspinamy sie tam zostawiajac nasza "swiatowosc" i pomalutku wspinamy sie ponad nia. Problem jednak z ta metafora taki, ze jak sie tak na ta gore wspinamy, to innych zostawiamy w tyle, ta wedrowka to taka tylko dla nas.

Dla mnie w niektore niedziele to zamiast tej gory  czasem rzeka. Samotnie w ciszy. Ale nie na dlugo. Bo jak za dlugo to nad ta rzeka to  izolacja, i samotnosc. Egocentryzm.  Wiec czesciej teraz kosciol, z tymi wszystkimi ludzmi, ktorzy zabalganieni i niedoskonali jak ja sama. Chrzescijanstwo nie na gorze, ale na tej zwyklej codziennej drodze, w kosciele blisko mojego domu ze wszystkimi problemami i przywarami ludzkimi. Nie nie-omylny. Omylny jak kazdy czlowiek. Na drodze.

I mimo ze nie jestem czlonkiem kosciola rzymsko-katolickiego, to ciesze sie z radosci moich braci chrzescijan z nowego papieza. Moja kolezanka w pracy wczoraj sie rozplakala, kiedy uslyszala ze nowy papiez bedzie mial na imie Franciszek. Bo ten swiety wlasnie kojarzy sie z dobrocia, lagodnoscia, wspolczuciem dla biednych - z tym, do czego ludzka dusza sie rwie...Tyle nadziei w tym Franciszku..Trzeba sie modlic za tego Franciszka bo bardzo kosciol rzymsko- katolicki go potrzebuje. Inni znajomi amerykanscy martwia sie ze Franciszek tak samo konserwatywny jak jego poprzednicy... Ale moze wlasnie ta instytucjonalna rewolucja zacznie sie od prostoty, skromnosci i milosci do tych slabszych...? Miejmy nadzieje... Bo liczyc na rewolucje w wielkiej i bezwladnej organizacji nie mozna. Ale ewolucja??? Tak, mozliwa.

FAST from any sort of lying or fibbing today.
PRAY that we all begin to exercise our faith outside the church walls.
GIVE — contact a parish ministry or local nonprofit organization today and schedule time to volunteer in the next week.