Dzien 3

Trudny dzien. Zaczal sie zgodnie z planem o 5 rano. Wczorajszy wieczor zakonczylam bardzo intensywna praktyka jogi kundalini, ktora wprowadzila mnie w calkiem radosny nastroj. Postanowilam, ze dzisiejsze moje kontemplacje beda sie obracac wokol tematu radosci, mimo ze powrot do pracy napawal mnie lekkim poplochem. Nie lubie tych pierwszych dni po urlopie z migajacym swiatlem telefonu i bardzo brzemiennym inboxem. Spedzilam pierwsze dwadziescia minut w skupieniu - kontrynuuje czytanie Always We Begin Again. Temeperatura dzisiaj rano byla dobrze ponizej 10 stopni - pierwszy mrozny dzien tej zimy - podjelam niefortunne decyzje o nie-wyjsciu na zewnatrz.

W pracy wciaz w miare pusto - nie wszyscy wrocili ze swoich zimowych urlopow. To dobrze, bo mialam troszeczke czasu na zorganizowanie sie - wszystkie projekty zapisalm w jedna liste. W tym roku ograniczam sie do kalandarza prywatnego, kalendarza elektronicznego w pracy, zeszytu na projekty, pomysly i listy rzeczy do zrobienia, oraz duzego zeszytu na roznorodne notatki. Jestem z lekka uzalezniona od ladnych notatnikow, kalendarzy, dlugopisow - i czesto mam kilka zeszytow w pracy. Bede sie starala pracowac przy pustym biurku i nad jednym projektem.Juz dzis uporzadkowalam troche papierow, zrobilam miejsce w biurku na foldery - jutro powinnam dojsc do stanu pustego i czystego biurka. Bede tez zamykac drzwi do swojego biura kiedy pracuje. Dzis mialam bardzo przerywany dzien. miedzy innymi mialam bardzo dluga rozmowe z bliska kolezanka, ktora jest bardzo chora na raka. Wyznala mi ze od jakiegos czasu czuje sie nieswojo rozmawiajac ze mna, gdyz ma wrazenie ze ja nie-bardzo wierze w jej chorobe, a ona wie ze umiera. Sama sie zdziwilam swoja reakcje. Nie bylo w niej paniki, nie bylo zaprzeczania - sluchalam bardzo uwaznie, analizowalam. I coz - musialam jej przyznac racje. Faktycznie, mimo ze wiem ze ona jest bardzo chora, nie bardzo wiem jak mam skutecznie z nia rozmawiac. Poprosilam by mi powiedziala jakiego wsparcia potrzebuje. Poprosila abysmy razem czasem wyszly na spacer. Zrobie to.Ona nie wie , ze momentami peka mi po prostu serce, ze widze w niej  kogos mi bardzo bliskiego, ktory zmarl na ta sama chorobe w bardzo wczesnym wieku. I ze boje sie nawet myslec o tym podobienstwie bo  bliska mi osoba odeszla w wielkich cierpieniach. I rzeczywiscie nie chce widziec, ze Krystal jest ta bardzo chora.

W drodze powrotnej wysluchalam bardzo budujacej analizy o klotliwych nastolatkach . Nasz 18-letni B. od wczesnych lat nastolatkowych z wielka pasja buntowal sie przeciwko jakimkolwiek probom ograniczenia jego wolnosci osobistej. Bogu dziekowac ze chlopak mial zawsze zdrowe pasje, i wlasciwie nie sprawial wiekszych klopotow wychowawczych, ale po wysluchaniu tej audycji wrecz ucieszylam sie ze jest w stosunku do nas calkiem klotliwy.

Od jutra pisanie tak dlugich notek w dzien powszedni, nie bedzie mozliwe. bede musiala znalezc jakis latwiejszy format.

Dla ciala - kupilam w drodze powrotnej warzywa i zrobilam bardzo dobra salatke z surowego brokula, kalafiora, marchwi, jablka, orzechow wloskich i suszonych sliwek. Pycha.
Niestety nie ruszalam sie dzis za wiele. Musze, po prostu musze rano odbyc ten moj godzinny ruch.

W pracy zwalnialam. Napisalam tez email, czy rzeczywiscie musze spedzic caly czwartek na szkoleniu, ktore wydaje mi sie strata czasu.

Mysl do ktorej wroce jutro.Co tak naprawde powinno byc w moim obszarze rzeczy waznych i niepilnych. Co moge wyeliminowac z mojego zycia? Jak moge go wiecej uproscic? 

When you let go of trying to get more of what you don't
really need, it frees up oceans of energy to make a difference
with what you have. When you make a difference
with what you have it expands."

--Lynne Twist