Skromnosc; pokora

Ostatnio duzo mysle o tych wszystkich przekonaniach ktore nabywalam sie w dziecinstwie i ktore automatycznie wchodzily w moje zycie jako wartosci. U mnie w rodzinie  (gleboko religijnej) bardzo ceniona byla skromnosc i pokora. I tak mysle ze od tej skromnosci i pokory to tylko malutki krok do braku poczucia wlasnej wartosci.

Ostatnio w jednej z moich zawodowych ksiazek z zakresu zarzadzania przeczytalam bardzo ciekawe rozwazania na ten temat. Tutaj moje wolne tlumaczenie tego fragmentu:

Skromni/pokorni ludzie:

• dobrze wiedza kim sa sa
• czuja sie dobrze ze soba

Skromnosc/pokora nie jest definiowana samo-ponizajacym, niedoceniajacym sie  zachowaniem, lecz naszym zachowaniem/odnoszeniem sie do ludzi. Ta refleksja to wciaz w tym temacie , ze jesli czlowiek czuje sie dobrze ze soba,  lubi siebie, dba o siebie, mysli dobrze o sobie, docenia siebie, wierzy w siebie to nie jest to brak pokory/egoizm/ brak skromnosci. Czlowiek pokorny docenia siebie i wierzy w siebie. I tego samego chce dla  kazdego czlowieka na swojej drodze. Czlowiek pokorny to czlowiek z mocnymi granicami psychologicznym. Bowiem te mocne granice psychologiczne to swiadomosc tego kim jestem, czym dysponuje, za co biore odpowiedzialnosc. Silne granice sa podstawa naszej wolnosci.

Ostatnio tak duzo ludzi mowi mi tyle dobrych i milych slow. Moja naturalna reakcja na to jest skurcz zoladka ( dzieci sie nie chwali bowiem mozna je zepsuc chodzi mi po glowie!) . Ucze sie nowych reakcji. Wdziecznosci za te dobre slowa. radosci z tych dobrych ludzi w moim zyciu czerpania ze wsparcia ktore plynie w kierunku mojego zycia.  Oraz glebokiego, szczerego pragnienia aby oni byli szczesliwi. Szczesliwi swoim szczesciem, pelnia swojego zycia.